Πού πηγαίνει τόση αγάπη;

Μπαίνει στο νου και τρέχει στα καρδιόφυλλα...
...κυλάει και κοκκινίζει ρυάκια...
...τρέχει να γυαλίσει τα μάτια και να θερμάνει τις αγκαλιές...
Κυκλοφορεί ολούθε με βιάση για να προλάβει ν'αγγίξει 
όλα τα στήθια, ν'απλωθεί σ'όλα τα μάγουλα...
...να κινήσει όσες δυνάμεις την περιμένουν κρυμμένες, 
βαμμένες με της σκουριάς το χρώμα...
...τυλιγμένες με της μούχλας τις πολυκαιρισμένες αλυσίδες...
Ανοίγει τα παραθυρόφυλλα, να μπει γελαστός ο άρχοντας ήλιος να δώσει τα μετάλλια της γόνιμης φαντασίας,
της επιμονής, της θέλησης, της αναμονής, της αποδοχής
και της δύναμης, όλες αρετές με προίκα 
την πατίνα της απέραντης πίστης και της ελπίδας 
που δικαιώνει πάντα τους θεράποντές της...   

Ένας μύθος (φυσικά)...
...σοκολατένιες αναθυμιάσεις...
που οδηγούν σε γεύσεις απρόσμενα οικείες...
...δημιουργημένες από τα θαυμαστά παιδικά χέρια...
Έργα που σκορπούν γύρω τους τη φλόγα της δημιουργίας
και μαζεύουν τους δράστες σ'ένα ακόμα γαϊτανάκι αδελφοσύνης κι ικανοποίησης...

"Ουάου κυρία, τι φτιάξαμε!!!!"  

(και πού είμαστε ακόμα...)



https://youtu.be/Y_Ruw0gcGns

  


 

...και μετά απ'όλα αυτά...

...μια μανταρινιά μας δρόσισε...
...ένα μετάλλιο της Ελευθερίας μας φούλαρε χαρά...
...και πήραμε και μια πρόσκληση...

Τι άλλο θα θέλαμε;

...ε, την αγάπη σας...
(είμαστε βέβαιοι!)




  
 

Πιστεύεις;

Πιστεύω...

...αλλά δέχομαι και το φόβο...την απαισιοδοξία..

...την υποχώρηση...την κούραση...την αναβλητικότητα...

..την άνιση ανταλλαγή...τη στενοχώρια...

...τη μικρότητα...την αποφυγή της ευθύνης...

...και στηρίζομαι σ'όσους τόλμησαν...

και υπερβαίνοντας τον εαυτό τους, 

τον εξώθησαν στις ψηλότερες κορυφές...

...στα πιο δύσβατα μονοπάτια...

...στις πλέον απόκρυμνες πλαγιές...

...εκεί που κάθε ορατή ελπίδα σ'εγκαταλείπει...

...για να κρίνει...

...αν είσαι άξιος των όσων θαυμαστών θ'ακολουθήσουν...

https://youtu.be/6W5ZGkG4rQw

Κατάθεση αναδρομικών Φεβρουαρίου...

..κι εσείς περιμένετε; και μόνο στο άκουσμα της καταβολής αναδρομικών που σου χρωστούσαν μεν, αγνοούσες όμως αν και πότε θα τα πάρεις, νιώθεις μιαν ανάταση, μια ικανοποίηση βρε παιδί μου..λες, μωρέ μπράβο, μας θυμήθηκαν τελικά.
Ε, ναι έρχεται κάποια στιγμή το πλήρωμα του χρόνου και τελεσιδικεί η απόφαση και σου καταθέτουν τον δεδουλευμένο οβολό που είχες πιστέψει ότι χάθηκε, πάει στα νερά της γενικότερης κρίσης και κατάπτωσης εννοιών και αξιών..

 κι όμως υπάρχουν νέες αναρτήσεις υλικού που περιμένει υπομονετικά εδώ και μερικούς μόνο μήνες..
..προς τέρψη και αγαλλίαση των πιστών, παρά τις δυσκολίες, αναγνωστών και ένθερμων υποστηρικτών μας..που μας βοηθούν να πάμε παραπέρα με την καθημερινή, όπως βλέπουμε, είσοδό τους στις σελίδες μας..οπότε προσδεθείτε και κλείστε τις υπόλοιπες υποχρεώσεις στο κουτί με τα επείγοντα..γιατί ο Μικρός Πρίγκιπας μας καλεί να ζήσουμε στον κόσμο του μέσα από μια ταινία που είδαμε στο Τεχνόπολις..

Ε, να μη συμμετέχουμε σε μια ακόμη δραματοποίηση βιώνοντας τα πάθη οικείων ηρώων που έρχονται και φεύγουν μέσα στον κύκλο του χρόνου τηρώντας με συνέπεια τη σειρά και τους κανόνες;  

(εννοείται πως ναι)

..γιατί όποιος δεν υπολογίζει τους άλλους πρέπει να ξέρει ότι θα υπομείνει τις επιπτώσεις, σωστά; ή σε νηπιακή έκδοση: Αυτό που κάνουμε, έρχεται μπροστά μας, ε, κυρία;

(ε, λογικό μου ακούγεται..για το πώς έρχεται ανησυχώ λίγο)

-Κουτσοφλέβαρος; Τι θα πει αυτό;
-Α, εγώ ξέρω..
-Όλη την ιστορία, Ελένη; 
-Γιατί εσύ κυρία ποια ξέρεις;
-Να, αυτήν εδώ...
-Καλά, ε, τέλεια άντε να παίξουμε το θεατρικό!!!

(Άντε πάλι μοίραζε ρόλους!!..ευτυχώς όλοι προσκυνούν το random name ή αλλιώς τροχό της τύχης..ο Θεός ας έχει καλά την επιμόρφωση στις ΤΠΕ και τους εμπλεκόμενους σ'αυτήν)

Ε, ναι άντε ένα ακόμη θεατρικό όσο πιο απλά γίνεται κι αποφοιτούμε με άριστα από τη δραματική σχολή.. 

  https://animoto.com/play/ODL71dwB2430wQYiBfUBLw

 

..κι αφού μας άρεσε το σχετικό αίνιγμα, παίξαμε μαζί του...


http://LearningApps.org/watch?v=pkisnhqun16

..κι ως ηθοποιοί, σκηνογράφοι, ηχολήπτες, ενδυματολόγοι, σεναριογράφοι, φωτογράφοι και φυσικά σκηνοθέτες που σέβονται τον εαυτό τους, ανεβάσαμε ένα ακόμη έργο, την υποδοχή του Ιησού στο ναό..με μοναδικό χορηγό την ακαταμάχητη όρεξη για δράση κι αντίδραση, για γέλια, μάτια που λάμπουν και πετάγματα ματιών στο ρολόι..

- Κυρία, βλέπεις το ρολόι;
- Ωχ, τι ώρα πήγε;..πάει, δε θα προλάβουμε.
- Ε, ας σχολάσουμε αργότερα..δεν πειράζει!
- Να τηλεφωνήσουμε στους γονείς μας να έρθουν το βράδυ!
- Ναι, αυτό λέω κι εγώ...πού έχουμε καλύτερα να πάμε; 



https://issuu.com/294063/docs/_____________________________micros 




 Άντε, κι αύριο μέρα είναι..(ήταν) καλά μου παιδιά..παιδάκια μου...







  

Ως πότε;

  

https://secure.avaaz.org/el/petition/YPOYRGEIO_PAIDEIAS_NA_APOSYRThEI_TO_ARThRO_35_1/?cNYVgab

Οι Νηπιαγωγοί δε φοβούνται τη δουλειά...

Δουλεύουν επιστρατεύοντας καθημερινά τη μικρή ή μεγαλύτερη εμπειρία τους, 

με αγάπη, φροντίζοντας τις Ψυχές που περνούν κάθε μέρα 

την είσοδο του σχολειού τους...

Δουλεύουν είτε διορισμένοι μ'επετηρίδα..

είτε περνώντας από τις συμπληγάδες του ΑΣΕΠ, 

είτε ως "μόνιμοι" αναπληρωτές που αναπληρώνουν πλέον τον εαυτό τους... 

...περιμένοντας την Πολιτεία να εφαρμόσει τα ευκόλως εννοούμενα...

...περιμένοντας να λειτουργήσουν οι θεσμοί..

όχι κάποιοι προσφάτως γνωστοί...

αλλά οι θεσμοί που μέσα τους μεγάλωσαν 

ως πολίτες μιας καλώς ευνομούμενης χώρας...

όπως Δημοκρατία, Ελευθερία, Δικαιοσύνη, Αλληλεγγύη, 

Πρόνοια, Παιδεία, Ψωμί, Εργασία, Αξιοπρέπεια...

Αγκαλιάζουν το Νηπιαγωγείο που τοποθετούνται, 

είτε για μία, είτε για περισσότερες χρονιές... 

Πολλοί τρέχουν χιλιόμετρα κάθε μέρα 

αφήνοντας και δικά τους παιδιά πίσω 

για να σκορπίσουν φως στις τάξεις τους 

και ζωντάνια στις καρδιές των μαθητών τους...

Έρχονται, όχι απλά αντιμέτωποι αλλά δρουν 

τεστάροντας τις αντοχές τους, ως συμπαραστάτες, 

ολοένα και συχνότερα πλέον ανήσυχων παιδιών, 

τρομαγμένων, αλλοπαρμένων μέσα στις δίνες που κυκλοφορούν 

τόσο στα σπίτια τους όσο και στον ευρύτερο περίγυρό τους...

Καλούνται να δώσουν τον εαυτό τους ολόκληρο 

χωρίς να περισσέψει κάτι 

προκειμένου να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων...

Κάθε Νηπιαγωγείο είναι ένας ιερός ναός που χρήζει τη μέριμνα όλων μας...

κι αν η πολιτεία έρχεται σήμερα να μας αποδείξει 

πόσο λίγη σοφία, παιδεία, σθένος ή δύναμη διαθέτει 

ή θέλει να διαθέσει μπροστά στα κάθε λογής μνημόνια, 

ας θυμηθούμε κι ας μνημονεύσουμε τους προπάτορές μας, 

την καταγωγή μας κι ας αφυπνίσουμε την ίδια μας τη συνείδηση 

που δε μας επιτρέπει να ησυχάζουμε..

να κρυβόμαστε...να σιωπούμε...

κι απλώς να συνεχίζουμε το υπέροχο 

μέσα στην πολυδυναμικότητά του έργο μας...

χωρίς να ορθώσουμε το ανάστημά μας 

και να πούμε...Φτάνει...ως εδώ...

δεν γίνεται να τα ξεπουλήσουμε όλα....απλώς δε γίνεται...