57o Νηπιαγωγείο Ηρακλείου Kρήτης

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2016

Ο λόγος σου με χόρτασε...

Στα πολύ παλιά χρόνια...

(η ταινία μας για τους σινεφίλ)

https://youtu.be/JfiJRsV5aHw

...έτσι κι εμείς ταξιδέψαμε (ξανά)
μέσα από χίλιες - μύριες παραστάσεις, εμπειρίες
ακούσματα, δοκιμές, παιχνίδια, μετρήσεις, ιστορίες
εικόνες, γεύσεις, τραγούδια...
...γεμίσαμε ενθουσιασμό για τα μικρά
και τα μεγάλα κατορθώματά μας...
γίναμε σοφότεροι και σπουδαιότεροι...
μπήκε στην ψυχή μας το γέλιο, η χαρά, η ευδαιμονία....
...η σύμπραξη με τους διπλανούς μας δοκίμασε τις αντοχές μας
και τα απίστευτα "μπορώ" & "θέλω" μας...
...ώσπου η αγάπη κι η ικανοποίηση έγινε αεράκι
που φούσκωσε τα πανιά μας και μας πήγε πολλά βήματα παραπέρα...
...γιατί βρισκόμαστε στο νηπιαγωγείο μας
και μπορούμε να κάνουμε αυτό που τραβάει κι ορέγεται η ψυχή μας...
Αχ, δόξα σοι ο Θεός...!!!

Βάλτε μπρος τ'όργωμα, το φύτεμα...
την υπομονή, το θερισμό, το αλώνισμα
το άλεσμα, το ζύμωμα, το ψήσιμο...
...άντε αργήσαμε...
(κι η αγάπη ήταν παρούσα...δε μας άφηνε στιγμή...)

Από το σπορέα του Vincent van Gogh...

Τόσος κόπος χρειάζεται;...(κι άλλος...
κι άλλος...)

...Mη λησμονήσουμε τα μέρη του φυτού...

Τι γίνεται όταν ο γεωργός φυτεύει με σχέδιο...

...τελικά τα φυτά, όπως κι οι άνθρωποι...

...και αμ' έπος αμ' έργον...
...με τις κλασικές (και δυναμωτικές) φακές...

...περάσαμε και σε άλλο επίπεδο
φυτεύοντας μαϊντανό...

...παιχνίδια με τα δημητριακά...

...και λίγα ακόμη......μια ιστορία...

...ψωμί και...

Εκδρομή στο παραδοσιακό χωριό "Αρόλιθος"...
...σκάψαμε, φυτέψαμε, ζυμώσαμε,
ψήσαμε, φάγαμε το υπέροχο
πεντανόστιμο, ζεστό ψωμάκι...
...έτρωγαν οι δασκάλες...
(κι ήθελαν να φάνε και των παιδιών...)

...Εν τω μεταξύ μπήκε ο χειμώνας...

...και φυσικά...
ήρθε η στιγμή που η κυρία είχε υποσχεθεί...

...και πριν το τέλος...
(από τώρα;)
οι παροιμίες μας...

http://LearningApps.org/watch?v=pth0avt0315

Λοιπόν, ήρθε η στιγμή του αποχαιρετισμού...
Πω, πω...μια στιγμή...τι σφυρίγματα ακούγονται;
Μα δε βλέπετε;...
Το τρένο των Χριστουγέννων φεύγει...
...θα προλάβουμε;...

We hope so....

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015

Μη φοβηθείς...

- Μα δε φοβούνταν τότε οι άνθρωποι;
- Και τους έβαζαν στη φυλακή;
- Γιατί ήταν τα τανκς στους δρόμους;
- Εγώ έχω δει τανκς σε μια παρέλαση...ήταν πολύ ωραία...
- Και δε μπορούσαν οι άνθρωποι να κάνουν αυτό που ήθελαν;
- Μα γιατί βγήκαν οι φοιτητές στις ταράτσες;
- Δε φοβόταν να μην πέσουν;
- Α, μα ήταν μεγάλοι...ήξεραν να προσέχουν...
- Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία...(πολύ φωναχτά, άπειρες των απείρων φορές
όπως θα έλεγε μια παλιά ψυχούλα, η Μαρίνα Γ. )
- Τι σημαίνουν αυτά τα λόγια;
- Όλα αυτά που χρειάζονταν, καλά δε λέω κυρία;
- Και τους έδερναν κιόλας;
- Μα δε φαινόταν σα να ήταν όλα σκοτεινά;
- Πολύ αίμα, ε, κυρία;
- Τους έδιναν διαταγές να σκοτώνουν;
- Και οι γονείς τους δε στενοχωριόταν;
- Και όλοι αυτοί που έκαναν αυτά τ'άσχημα πράγματα δε φοβόταν κανένα;
- Και στο Πολυτεχνείο είχαν μαθήματα και μετά τα σταμάτησαν
γιατί δεν άντεχαν άλλο και ήθελαν την ελευθερία;
- Ποια ελευθερία, τη δικιά μας που είναι στην τάξη μας;
- Ναι, καλά...δεν την ήξεραν ρε συ...
- Μα δεν εννοούσαν ένα παιδί, χαζός είσαι;
- Αυτοί είχαν όλους τους ανάποδους κανόνες, ε, κυρία;
- Μα Έλληνες δεν ήταν όλοι;
- Και νόμιζαν οι άνθρωποι ότι δε θα έφτιαχναν ποτέ όλα αυτά που είχαν χαλάσει;
- Και στενοχωριόταν πάρα πολύ;
- Τους φαινόταν ότι δεν έβγαινε ο ήλιος...κι ήταν όλο σκοτάδια;
- Μα εγώ φοβάμαι το σκοτάδι...
- Κι εγώ κυρία...
(το σκοτάδι πήρε πολλά likes)
- Εγώ δε φοβάμαι τίποτα...
- Τίποτα απολύτως;
- Ναι, τίποτα!
- Εγώ κυρία φοβάμαι κάτι άλλο...
- Τι, για πες μου...
- Να φοβάμαι να μην πάθει κανείς τίποτα κακό
και να μην είναι όλοι οι άνθρωποι χαρούμενοι...
- Γι'αυτό ακριβώς θα προσπαθούμε με όλες μας τις δυνάμεις, ε;
- Ναι και θ'αγκαλιάζουμε τους γονείς μας...
- Και τ'αδέλφια μας...
- Και όλο τον κόσμο...

(ακολούθησε μια μεγάλη, δυνατή αγκαλιά γεμάτη από τη δύναμη της αγάπης...
...μέσα στην τάξη μας...)

...και τ'άλλα υπόλοιπα σχετικά δημιουργήματά μας...

Μπορείς να κρύψεις τον ήλιο;
...δε μιλάς σοβαρά...